Drie jaar geleden overleed het baasje van Manolita, en zoals wel vaker wilt de familie wel de bankrekening, het huis en de bezittingen, maar het meest kostbare bezit van de overleden persoon, hun hondje, staat vaak op de stoep,… Zo ook onze kleine Manolita,… Ze werd gegeven aan een andere oudere dame die haar eigenlijk niet kon verzorgen, haar nooit kon wandelen, ieder kwaaltje werd nooit opgelost en ze ging nooit naar een dierenarts,… De oudere dame wilde haar laten inslapen want ze had melkkliertumoren, haar vacht was een en al klitten, haar oogjes waren ontstoken en haar tandjes gewoon fataal,…

Gelukkig woonde een vrijwilliger van ons in de buurt, en zij nam Manolita vlug ter harte en bracht haar naar ons,… Het aanzicht was om te huilen,… Zo verwaarloosd,… We gaan trachten alles te doen om deze kleine lieverd nog een waardig leven te geven en te opereren,...

Het is onvoorstelbaar en vaak niet te geloven wat mensen toch maar doen, en dat omdat hun eigen moeder’s kostbaarste bezit niet meer welkom was,… Te triest voor woorden,…